علاوه بر این برخی رفتارهای خاص انسان به طور مشخص اساس ژنتیکی دارند مثل لبخند زدن هنگام سمعک ضد آب خوشحال بودن .اگر چه ما صحبت می کنیم به صورت گفتگوبرای یادگیری کودکان برای راه رفتن ، این رشد نیست یادگرفتن درک معمول واژه .هر دو رشد لبخند زدن و رشد راه رفتن نتیجه ی بالغ شدن هستند . بعضی ها استدلال کردند که یادگیری صحبت کردن با یادگیری راه رفتن همزمانی زیادی دارد . کودکان هنگام تولد صحبت نمی کنند ،اما آنها به سمت توالی از مراحل تولید صداهای پیش گفتاری ،واژه ها و واژه های ترکیبی می روند . مطمئنا این توالی رشد نمی توانند به جدول زمانی دستورالعمل های فراهم شده ی محیطی نسبت داده شود و بنابراین این باید بسیاری از فرآیندهای بالغ شدن زیر خط رشد در کار را بازتاب بدهد(l.R.Gleiman,1981 ) . هیچ کس دقیقا نمی داند که چه چیزی از توضیحات طبیعی دستور زبان شبیه هم هستند ، اما این نباید از ذاتی بودن آن به عنوان یک چیز امکان پذیر جلوگیری کند .
اگر دستور زبان ذاتی باشد زبان های ویژه چگونه کسب شدند؟
هیچ پیشنهادی نیست که دستور زبان مادرزادی است و باید تا اندازه ای با این حقیقت که بچه ها مطمئنا می روند به سمت صحبت کردن با زبان ویژه یا زبانی که آنها می شنوند روبرو شویم . در میان زبانهای متفاوت این نظم هست که فاعل ، فعل و مفعول در جمله ظاهر می شوند . این نسبتا مورد قبول است بر همه ی زبان ها که اسم و فعل دارند و اینکه همه ی زبان ها جملاتی ساخته شده از فاعل و فعل و مفعول دارند . سازگاری این زبان های عمومی و تفاوت بین این زبان ها (steven pinker 1984, 1989 ) پیشنهاد کرد که بچه ها به طور ذاتی فهرستی از اسم و فعل دارند و آنها به طور ذاتی می دانند که عامل های فعال احتمالا فاعل های جمله و گیرنده های فعال احتمالا مفعول ها هستند .داشتن این چنین تعیین کردن جمله ، بچه ها می توانند کشف کنند قاعده را در زبان شان برای اینکه چگونه جمله بسازند که منظم باشد . به دلیل اینکه بچه ها شروع می کنند به تعیین دستور زبان به وسیله ی معین کردن ساختار دستوری برای جملات پایه روی معنی آنها ، این فرآیندها به خودراهانداز معنایی برمیگردد.